Dag 4: Stoken met de deur open.

Vanuit Lukla vertrokken wij vrolijk richting Phakding/Monju. Monju is zo'n 2 uur verder lopen, dus wij mikten op Phakding, tenzij het wel erg mee zou vallen allemaal. Volgepakt met o.a. 20 repen Snickers, vochtige doekjes en een waterzak met waterreinigingspillen gingen wij op pad.

Er waren redelijk wat andere toeristen aan het lopen, velen met dragers en soms een gids. Zo'n backpack weegt als het goed is maximaal 15kg, maar sommige mensen vinden het nodig om een hoop andere troep in te slaan en het naar boven te laten dragen. Dit kunnen tenten zijn, gasflessen, zuurstofflessen voor de mensen die de Everest willen beklimmen, etc.

Een gids schijnt als meerwaarde te hebben dat hij Engels spreekt, je wat kan vertellen over de omgeving en cultuur/verschillende dorpjes, en dat hij je de juiste weg kan wijzen. Dat is de weg waar alle andere toeristen ook op lopen. Behoudens een paar splitsingen (welke op vantevoren gedownloade google maps ook te zien zijn), valt er dus niet veel te navigeren.

Aan de ene kant schijn je de lokale bevolking aardig te stimuleren door hen te betalen voor het dragen van spullen, aan de andere kant zie je soms toch wat overgewicht hebbende toeristen met een glimlach en een rugzakje door een mooi landschap banjeren terwijl er een klein dun mannetje met 40-50kg aan troep op zijn rug loopt. Wij lopen zonder gids of dragers.

De hele weg is in principe onverhard, maar een groot deel is belegd met stenen die het lopen toch een stuk aangenamer maken. Waar de lokale bevolking op slippers loopt (ook de dragers, die soms met 100kg spul schijnen te lopen), lopen wij wat trager, op goede schoenen, met 11-13kg bepakking.

Dat lopen ging dan ook prima - en wij kwamen wat Europees (Slowakije) ogende landschappen tegen, met als verschil op de achtergrond indrukwekkende bergen. Ook mochten wij enkele hangbruggen oversteken. Gelukkig waren deze stevig gebouwd, misten de meeste stalen onderdelen geen boutjes, en zouden wij bij een val niet lang last hebben. Je kon er met twee man breed overheen lopen, en ook de ezelkaravanen (daadwerkelijke ezelkaravanen, de redactie hint niet naar groepen Amerikanen), ook over deze hangbruggen. Op de terugweg zullen wij wat foto's maken op deze bruggen, want het uitzicht was geweldig.

De repen Snickers kwamen goed van pas tijdens de pauzes, waarbij wij ook probeerden aan de dagelijkse 5L vochtintake te komen. Dat lukte.

Wij kwamen 's avonds aan in Bengkar in een hutje, welke de dorpjes in Oekraïne op villawijken deed lijken. De deur stond open, de kachel aan, en er waren kamers over. Niet gek, de toko stond in een vallei waar het 's nachts erg koud kon worden, en de muren tussen de verschillende kamers waren van triplexplaten gemaakt. Gluren bij de buren behoorde tot de mogelijkheden en wij kregen op ons verzoek een kamer zonder buren. Met aardig wat laagjes kleding aan, twee dekens en een luide overbuurman in de vorm van een huilende baby hebben wij de nacht overleefd.