Dag 5: de lokale kuitenkiller.

Wij werden wakker in een koud dal. Wat is in zo'n geval beter dan om buiten te genieten van die kou, koffie, thee, een ontbijtje en prachtig uitzicht op de bergen? Precies, de afwezigheid van het Chinese stelletje van de avond ervoor. Artyom was enigszins uitgeteld die avond en een rijke Chinese man besloot dat dat een prima moment was om in bekakt Engels (bleek hij in the UK geleerd te hebben) tegen hem te gaan praten. Zijn vriendin/vrouw heeft geen woord gezegd, maar haar teneergeslagen gezicht sprak boekdelen.

Nou, dat stel was er dus niet, en wij genoten van een fijn ontbijt.

Wij vetrokken richting Namche, weg uit de koude vallei. Enkele hangbruggen en verse pampers voor A. (Zelf gokken welke A. dit was) later, zagen wij op een behoorlijk steile helling een vrouw op een paard afdalen. Zij zag er behoorlijk ziek uit, toch mooi dat zij dan met behulp van dat paard deze ervaring kon hebben. Ziek of niet, dapper moet je ook zijn om op zo'n helling af te durven dalen op een paard. Een misstap en het is einde oefening.

Wij bleven stijgen en kwamen op een splitsing. Nu denkt de aandachtige lezer: "Ha, zij hebben offline maps, komt helemaal goed!". Uiteraard gebeurde dat ook. Bij de volgende splitsing hebben A&A niet voor de toeristenroute, maar voor de lokale (Sherpa)route gekozen.

Note to self: als je loopt op een pad waar je geen andere toeristen, ezels of yaks ziet: check even of je niet op een pad zit waar de lokale bevolking hun dragers probeert te euthanaseren. Het was steil. Heel steil. Vaak meer dan 45°. Wij trokken ons soms omhoog aan uitstekende wortels, zonder een eind in zicht te hebben. Locals hadden een bijzonder plaatje gezien van een man die met zijn hoofd tussen zijn knieën zit en een vrouw die op een zeldzaam horizontaal stukje ligt met een been tegen een boom gestrekt. Met een Snicker in haar hand.

Tijdens het schrijven van dit stukje zijn wij inmiddels op de terugweg, Artyom vindt dit stukje klimmen voor Namche fysiek en mentaal het zwaarste stuk van de hele tocht.

Eenmaal aangekomen in Namche vonden wij een plek om op adem en kracht te komen. Daar werden wij aangesproken door een Engels stel dat 2,5 jaar wil reizen met een budget van £3000,- per persoon per jaar. Zij wilden nu ergens rond Kazachstan een tijdje werken met bijen. A. (wederom raden welke) vond dat deze mensen een baan moesten zoeken, en wellicht niet een gesprek moeten starten wanneer wij net warme maaltijden krijgen. Maar goed, wij hebben wel wat geleerd over verschillende producten die bijen produceren.

De zus van de eigenaar (iedereen heet hier trouwens Sherpa van zijn achternaam) van dit restaurant scheen een hotel te hebben, waar wij uiteraard terecht konden. Twee bucket showers later (een soort van ice bucket challenge, maar dan niet gratis) later, gingen wij slapen in een fijn tweepersoonsbed.